Ετικέτες
Αυτό που μου αρέσει να λέω τον τελευταίο καιρό είναι ότι αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι μιας μορφής κοινωνικού συμβολαίου. Ένα κοινωνικό συμβόλαιο μπορεί να ορισθεί ως ο λόγος για μια συμφωνία είτε ανάμεσα στο λαό και στον κυβερνήτη είτε των ανθρώπων μεταξύ τους, στο πλαίσιο μιας κοινότητας.
Η ιδέα του κοινωνικού συμβολαίου έχει χρησιμοποιηθεί σε επιχειρήματα που διαφέρουν μεταξύ τους ως προς τι στοχεύουν να δικαιολογήσουν ή να εξηγήσουν (λόγου χάρη, το κράτος, αντιλήψεις περί δικαιοσύνης, ηθική) ως προς το ποιο εκλαμβάνουν ως το πρόβλημα της δικαιολόγησης και ανάλογα με το αν προϋποθέτουν μια ηθική θεωρία ή παρουσιάζονται σαν να είναι μια ηθική θεωρία.
Φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτων, ο Χομπς, ο Λοκ, ο Ρουσσώ και ο Καντ, ισχυρίζονται ότι τα ανθρώπινα όντα θα έβρισκαν τη ζωή σε μια προπολιτική “φυσική κατάσταση” τόσο δύσκολη ώστε θα συμφωνούσαν -είτε μεταξύ τους είτε με έναν επικείμενο κυβερνήτη- στη δημιουργία πολιτικών θεσμών που ο καθένας ή η καθεμία πιστεύει ότι θα βελτίωναν τη θέση ενός έκαστου.
Δυστυχώς ζούμε σε μια κατάσταση τόσο δύσκολη που πρέπει να δεχτούμε κάποιες καταστάσεις. Πρέπει να μπούμε σε ένα πρόγραμμα, πρέπει να αντέξουμε, πρέπει να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, αλλά πρέπει και να το κάνουμε μαζί με έναν κυβερνήτη που να πιστεύει ότι υπάρχει φως στο τούνελ.